سيماي زن در شاهنامه فردوسي و ايلياد و اديسه هومر (2)
سيماي زن در شاهنامه فردوسي و ايلياد و اديسه هومر (2)
سيماي زن در شاهنامه فردوسي و ايلياد و اديسه هومر (2)
نويسنده:رقيه نيساري تبريزي
اگر چه زنان در حماسه هاي بزرگ جهان نقش بنيادين دارند ،اما در واقع در ايلياد هومر ،سيماي زن پريده رنگ و کم اهميت است .زن در ايلياد آتش فاجعه را بر مي افروزد و خود کنار مي نشيند ،از جمله ي اين زنان هلن است که زيبايي شوم او جنگها مي آفريند و بسياري را به کشتن مي دهد ،او زن منلاس يوناني است که خانه و شوهر خود را ترک مي گويد و به همراه پاريس ،روانه شهر تروا مي شود ،يونانيان براي گرفتن انتقام منلانس و رفع توهيني که به سرزمين آنها شده به تروا لشکر مي کشند ،با مطالعه اين داستان در کتاب ايلياد هومر ،تاخودآگاه به ياد سودابه مي افتيم که بانگيزنده جنگ بين ايران و توران است ،به سبب هوسراني او سياوش از ماندن در قصر پدر بيزار شد و باي رفع اتهام داوطلب جنگ با افراسياب شد و ناگزير شد که به توران زمين پناهنده شود و آنگاه جان از کف بدهد و جنگ بزرگ ايران و توران درگيرد ،در نتيجه ،جنگ تروا و جنگ ايران توران بر سرکين خواهي سياوش ،اين خصيصه مشنرک را دارند که هر دو به سبب وجود زني برانگيخته مي شود ،و هزاران تن در اين جنگها کشته مي شوند .
مقايسه زنان برتر حماسه هاي ايراني و يوناني :
منيژه ،دختر افراسياب ،چون بيژن را مي بيند ،دلداده او مي شود ،با ترفند و حيله و با همدستي دختران زيبا روي او را به بزم خود فرا مي خواند و دور از چشم پدر با مردي بيگانه که از کشور دشمن به خاک آنها آمده است ،هم صحبتي مي کند و عاقبت نيز او را به کاخ خود مي برد ،بعد از اينکه پدر از ماجرا مطلع مي گردد ،بيژن را در چاهي زنداني مي کند و منيژه پرستار او مي گردد ،تا اينکه به دست رستم پهلوان نام آور شاهنامه ،بيژن از بند افراسياب رهائي مي يابد و به همراه منيژه روانه ايران مي گردند .
در کتاب اديسه هومر ،نوزيکائا ،نيز چون منيژه به همراه ديگر دختران ،جامه ها را در آب تيره جا داده اند و آنها را بر ريسماني در کرانه دريا گسترده اند ،پس از آن سر و تن مي شويند و روغن گداخته بر تن خود مي مالند و در کنار کرانه رود خوراک مي خورند و درنگ مي کنند ،تا آفتاب با پرتو خود جامه ها را خشک کند ،وقتي از خوردني سير مي شوند ،روپوش هاي خود را مي افکنند و گوي بازي مي کنند ،نوزيکائا،آهنگ آواز و پايکوبي را مي زند ،به صداي فرياد آنها ،اوليس قهرمان که در کرانه رود خسته از موجها و خيزابه هاي جان او بار خفته است ،متوجه دختران مي گردد و از بيشه بيرون مي آيد و با نوزيکائا صحبت مي کند ،به دستور نوزيکائا ،اوليس را در پناهگاهي جاي مي دهند ،جامه هايي به او مي دهند و اورا فرا مي خوانند ،تا در آب روان و سر و تن بشويد ، نوزيکائا آرزو مي کند که اوليس را شوي او بنامند ،بعد از هم صحبتي با او چون منيژه ،اوليس را مي خواند و چنين مي گويد :
«اي بيگانه ،بخيز ،تا به شهر بيائي تا تو را به سراي پدر فرزانه ام ببرم »(*)
هکوب مادر هکتور و زن پريام ،پادشاه تروا ،سرنوشتي اندوه بار ،چون رودابه ،مادر رستم ،دارد .هر دو آنها شوهري عالي مقام و فرزنداني برومند دارند ،و هر دو آنها عمري را در ناز و نعمت گذرانده اند ،اما ناگهان بخت از آنها روي بر مي گرداند .
دو پسر رودابه ،رستم و زواره ،به مکر شغاد کشته مي شود ،آنگاه بهمن به زابلستان لشکر مي کشد و فرامرز پسر رستم را مي کشد و زال را در بند مي کشد و همه گنج هاي آنها را تاراج مي کند .و رودابه ناگهان اسير بند ذلت و مصيبت مي گردد .هکوب نيز به هنگام تسخير تروا همه فرزندانش ،کشته مي شود .
آندروماک ،زن هکتور نيز ،چون فرنگيس شاهد جنگهاي فراوان است ،هر دو شوهران خود را در جواني از دست مي دهند ،اما مصيبت آندروماک بيشتر از فرنگيس است ،چون بعد از مرگ همسر آندروماک ،استياناکس ،پسر خرسال او نيز ،به دست يونانيان کشته مي شود و خود نيز نصب نئوپتولم پسر آخيلوس مي شود .فرنگيس نيز بعد از مرگ سياوش ،سالها به همراه فرزندش کيخسرو ،در هراس و دربدري به سر مي برد و بعد از اينکه توسط پهلوانان ايراني به ايران آورده مي شوند و پسرش شاه ايران مي گردد و باز هم شاهد جنگهاي پياپي بين فرزند و پدر خود است و سرانجام نيز سرزمين پدرش ويران مي گردد .
هومر درباره زن نظري موافق دارد و او را همگام با مردان مي شمارد .مهرباني ،زيبايي ،شکيبائي و فداکاري آنها را مي ستايد ،نويسندگان بزرگي چون تئودور نولد که براين عقيده اند که «زنان حماسه يونان قابل مقايسه با زنان در حماسه ايرانيان نمي باشد و اصولاً در حماسه ايرانيان نمي توان ،زناني مانند پنلوب ،اندروماخ و نوزيکائا که در عالم زني خود برابر با مردان هستند ،پيدا کرد »(*).
در حاليکه ،لازم به گفتن است که حميت ،نجابت ،وفاداري ،فرزند دوستي ،وقار زنان و ...در شاهنامه آنان را از همه ديگر حماسه ها ،چهره اي برجسته تر و انساني تر بخشيده است .و در ايلياد و بوِيژه در اديسه گاه زنان در حکم کالا هستند و وسيله مبادله و انگيزه جنگ و هوسبازي .اين زنان ،زندگاني دلاوران زيادي را بر بيهوده به باد داده است .و اين نکته اي است که صاحب نظران با آن موافقند .
همچنين ،در شاهنامه ،زنان کارهاي مهمي را بر عهده دارند ،برخي از آنان در حکومت دخالت مي کنند و گاه مستقلاً به فرمانروايي مي پردازند ،از اين افراد بايد از آذرميدخت ،پوراندخت ،شيرين و قيداغه نام برد ،در حاليکه هومر ، در آثار خود کار زنان را در بافندگي منحصر مي داند :پنلوت زن اوليس در غياب شوهرش ،کاري جز بافتن روپوش ندارد و بارها پسرش از او خواسته است که از دخالت در کار مردان خودداري کند و به کار دوک بپردازد ،در جايي مي گويد «به سراي خود باز گرد و به کارهاي خويشتن ،به روپوش و دوک خود رسيدگي کن و به خدمتکاران فرمان ده ،به کار بپردازند ،کمان با مردان سر و کار دارد ،بويژه با من ،زيرا که خداوند کار اين خانه منم »(*).
هکتور به همسر خود ،آندورماک ،مي گويد :به سراي خود بازگرد ،کارهاي پي در پي خويش را در بافندگي و ريسندگي دنبال کن و در کار خدمتکاران خود سرپرستي کن .(*)
مادر نوزيکائا،وقتي که اوليس به کاخ وارد مي شود ،با زنان خدمتگر نشسته بود و پشمهاي ارغواني دريا را به دوک مي پيچيد .(*)
هومر نيز زنان فئاسي از همه بخاطر مهارت و زبر دستي در اين کار مي ستايد و مي گويد :همچنانکه مردم فئاسي از همه مردم در راندن کشتي تندروي ،بر روي دريا ،زبردست ترند ،همچنان زنانشان از همه در بافندگي چيره دست ترند .
چنانکه مشهود است ،در حماسه هاي هومر ،زنان را با مردان کاري نيست و عالم زنان با مردان بسيار متفاوت است .
در مواردي نيز هومر زنان را مورد طعن و ملامت قرار مي دهد و با لحني تلخ تر و گزاينده تر درباره آنها صحبت مي کند :
در ايلياد ،در رزم بين آنکيز و آخيلوس ،کينه و دروغ را به زنان نسبت مي دهند و مي گويند :«آيا رواست که با هم بدزباني کنيم ،چه بسا زناني که کينه اي سخت دارند ،در ميدان همگاني با يکديگر رسواي مي کنند و چون دستخوش خشم اند ،راستي را با دروغ در هم مي آميزند »(*)
-آگاممنون پسر آتره به حيله همسرش کشته مي شود ،وقتي اواليس در جايگاه هادس روح او را احضار مي کند ،هومر از زبان آگاممنون چنين مي گويند :هيچ چيز هراس انگيزتر و شرم آورتر نيست که زني چنين تبه کاري را در انديشه خود پخته باشد و زمينه را باي کشتن شوهر بي همتايي خود بچيند ...آن زن در نابکاري دانا بود .ننگ را بر خود و همه زنهاي آينده ،حتي آنهايي که درست کارتر باشند ،هموار کرده است .(*)
-چنانکه مشهود است طعن و ملامت او نه در حق همسر آگاممنون است ،بلکه حکم کلي صادر نموده و همه زنان و حتي زناني را که در آينده پا به عرصه هستي خواهند نهاد آماج تيرهاي سرزنش خود قرار مي دهد ،سپس از اوليس مي خواهد که هرگز با زبان ،حتي با همسر خود نيز وفادار نباشد و هرگز انديشه خود را با او در ميان نگذارد .برخي از آنها را به او بگويد و برخي را از او پنهان کند .
فردوسي نيز در اين باره ،از زبان اسفنديار ،وقتي که تصميم خود را مبني ب خواستن تاج و تخت پدر به مادر مي گويد و مادر با او مخالفت مي کند ،چنين مي گويد :
که پيش زنان راز هرگز مگوي
چو گوئي سخن ،بازيابي به کوي
به کاري مکن نيز فرمان زن
که هرگز نبيني زن راي زن (*)
و باز در جاي ديگر ،از زبان اردشير ،مردمان را اندرز مي دهد و مي گويد :
دگر بشکني گردن آز را
نگوئي به پيش زنان راز را (*)
از سوي ديگر ،گرديه نيز در شاهنامه ،نقشي چون همسر آگاممنون دارد ،گردوي ،گرديه را به شرط کشتن شوي خود گستهم به ازدواج با پرويز اميدوار مي کند و گرديه ،اين شرط را با ياران وفادار خود در ميان مي گذارد و چون آنان را به اين کار خرسند مي بيند .به ياري آنها گستهم را خفه مي کند و سرانجام به شبستان شاهي را مي يابد .(*)
و شايد اين نابکاري ها و پليدي هاي زنان ،هر دو حماسه سرا را نسبت به اين مخلوق بدبين نموده است ،چنانکه هومر مي گويد :
«زن اگر دفن کرده شود ،بهترست از اينکه تزويج کرده شود »(*)
فردوسي مي گويد :
زن و اژدها هر دو خاک به
جهان پاک از اين هر دو ناپاک به
مقايسه زنان برتر حماسه هاي ايراني و يوناني :
منيژه ،دختر افراسياب ،چون بيژن را مي بيند ،دلداده او مي شود ،با ترفند و حيله و با همدستي دختران زيبا روي او را به بزم خود فرا مي خواند و دور از چشم پدر با مردي بيگانه که از کشور دشمن به خاک آنها آمده است ،هم صحبتي مي کند و عاقبت نيز او را به کاخ خود مي برد ،بعد از اينکه پدر از ماجرا مطلع مي گردد ،بيژن را در چاهي زنداني مي کند و منيژه پرستار او مي گردد ،تا اينکه به دست رستم پهلوان نام آور شاهنامه ،بيژن از بند افراسياب رهائي مي يابد و به همراه منيژه روانه ايران مي گردند .
در کتاب اديسه هومر ،نوزيکائا ،نيز چون منيژه به همراه ديگر دختران ،جامه ها را در آب تيره جا داده اند و آنها را بر ريسماني در کرانه دريا گسترده اند ،پس از آن سر و تن مي شويند و روغن گداخته بر تن خود مي مالند و در کنار کرانه رود خوراک مي خورند و درنگ مي کنند ،تا آفتاب با پرتو خود جامه ها را خشک کند ،وقتي از خوردني سير مي شوند ،روپوش هاي خود را مي افکنند و گوي بازي مي کنند ،نوزيکائا،آهنگ آواز و پايکوبي را مي زند ،به صداي فرياد آنها ،اوليس قهرمان که در کرانه رود خسته از موجها و خيزابه هاي جان او بار خفته است ،متوجه دختران مي گردد و از بيشه بيرون مي آيد و با نوزيکائا صحبت مي کند ،به دستور نوزيکائا ،اوليس را در پناهگاهي جاي مي دهند ،جامه هايي به او مي دهند و اورا فرا مي خوانند ،تا در آب روان و سر و تن بشويد ، نوزيکائا آرزو مي کند که اوليس را شوي او بنامند ،بعد از هم صحبتي با او چون منيژه ،اوليس را مي خواند و چنين مي گويد :
«اي بيگانه ،بخيز ،تا به شهر بيائي تا تو را به سراي پدر فرزانه ام ببرم »(*)
هکوب مادر هکتور و زن پريام ،پادشاه تروا ،سرنوشتي اندوه بار ،چون رودابه ،مادر رستم ،دارد .هر دو آنها شوهري عالي مقام و فرزنداني برومند دارند ،و هر دو آنها عمري را در ناز و نعمت گذرانده اند ،اما ناگهان بخت از آنها روي بر مي گرداند .
دو پسر رودابه ،رستم و زواره ،به مکر شغاد کشته مي شود ،آنگاه بهمن به زابلستان لشکر مي کشد و فرامرز پسر رستم را مي کشد و زال را در بند مي کشد و همه گنج هاي آنها را تاراج مي کند .و رودابه ناگهان اسير بند ذلت و مصيبت مي گردد .هکوب نيز به هنگام تسخير تروا همه فرزندانش ،کشته مي شود .
آندروماک ،زن هکتور نيز ،چون فرنگيس شاهد جنگهاي فراوان است ،هر دو شوهران خود را در جواني از دست مي دهند ،اما مصيبت آندروماک بيشتر از فرنگيس است ،چون بعد از مرگ همسر آندروماک ،استياناکس ،پسر خرسال او نيز ،به دست يونانيان کشته مي شود و خود نيز نصب نئوپتولم پسر آخيلوس مي شود .فرنگيس نيز بعد از مرگ سياوش ،سالها به همراه فرزندش کيخسرو ،در هراس و دربدري به سر مي برد و بعد از اينکه توسط پهلوانان ايراني به ايران آورده مي شوند و پسرش شاه ايران مي گردد و باز هم شاهد جنگهاي پياپي بين فرزند و پدر خود است و سرانجام نيز سرزمين پدرش ويران مي گردد .
هومر درباره زن نظري موافق دارد و او را همگام با مردان مي شمارد .مهرباني ،زيبايي ،شکيبائي و فداکاري آنها را مي ستايد ،نويسندگان بزرگي چون تئودور نولد که براين عقيده اند که «زنان حماسه يونان قابل مقايسه با زنان در حماسه ايرانيان نمي باشد و اصولاً در حماسه ايرانيان نمي توان ،زناني مانند پنلوب ،اندروماخ و نوزيکائا که در عالم زني خود برابر با مردان هستند ،پيدا کرد »(*).
در حاليکه ،لازم به گفتن است که حميت ،نجابت ،وفاداري ،فرزند دوستي ،وقار زنان و ...در شاهنامه آنان را از همه ديگر حماسه ها ،چهره اي برجسته تر و انساني تر بخشيده است .و در ايلياد و بوِيژه در اديسه گاه زنان در حکم کالا هستند و وسيله مبادله و انگيزه جنگ و هوسبازي .اين زنان ،زندگاني دلاوران زيادي را بر بيهوده به باد داده است .و اين نکته اي است که صاحب نظران با آن موافقند .
همچنين ،در شاهنامه ،زنان کارهاي مهمي را بر عهده دارند ،برخي از آنان در حکومت دخالت مي کنند و گاه مستقلاً به فرمانروايي مي پردازند ،از اين افراد بايد از آذرميدخت ،پوراندخت ،شيرين و قيداغه نام برد ،در حاليکه هومر ، در آثار خود کار زنان را در بافندگي منحصر مي داند :پنلوت زن اوليس در غياب شوهرش ،کاري جز بافتن روپوش ندارد و بارها پسرش از او خواسته است که از دخالت در کار مردان خودداري کند و به کار دوک بپردازد ،در جايي مي گويد «به سراي خود باز گرد و به کارهاي خويشتن ،به روپوش و دوک خود رسيدگي کن و به خدمتکاران فرمان ده ،به کار بپردازند ،کمان با مردان سر و کار دارد ،بويژه با من ،زيرا که خداوند کار اين خانه منم »(*).
هکتور به همسر خود ،آندورماک ،مي گويد :به سراي خود بازگرد ،کارهاي پي در پي خويش را در بافندگي و ريسندگي دنبال کن و در کار خدمتکاران خود سرپرستي کن .(*)
مادر نوزيکائا،وقتي که اوليس به کاخ وارد مي شود ،با زنان خدمتگر نشسته بود و پشمهاي ارغواني دريا را به دوک مي پيچيد .(*)
هومر نيز زنان فئاسي از همه بخاطر مهارت و زبر دستي در اين کار مي ستايد و مي گويد :همچنانکه مردم فئاسي از همه مردم در راندن کشتي تندروي ،بر روي دريا ،زبردست ترند ،همچنان زنانشان از همه در بافندگي چيره دست ترند .
چنانکه مشهود است ،در حماسه هاي هومر ،زنان را با مردان کاري نيست و عالم زنان با مردان بسيار متفاوت است .
در مواردي نيز هومر زنان را مورد طعن و ملامت قرار مي دهد و با لحني تلخ تر و گزاينده تر درباره آنها صحبت مي کند :
در ايلياد ،در رزم بين آنکيز و آخيلوس ،کينه و دروغ را به زنان نسبت مي دهند و مي گويند :«آيا رواست که با هم بدزباني کنيم ،چه بسا زناني که کينه اي سخت دارند ،در ميدان همگاني با يکديگر رسواي مي کنند و چون دستخوش خشم اند ،راستي را با دروغ در هم مي آميزند »(*)
-آگاممنون پسر آتره به حيله همسرش کشته مي شود ،وقتي اواليس در جايگاه هادس روح او را احضار مي کند ،هومر از زبان آگاممنون چنين مي گويند :هيچ چيز هراس انگيزتر و شرم آورتر نيست که زني چنين تبه کاري را در انديشه خود پخته باشد و زمينه را باي کشتن شوهر بي همتايي خود بچيند ...آن زن در نابکاري دانا بود .ننگ را بر خود و همه زنهاي آينده ،حتي آنهايي که درست کارتر باشند ،هموار کرده است .(*)
-چنانکه مشهود است طعن و ملامت او نه در حق همسر آگاممنون است ،بلکه حکم کلي صادر نموده و همه زنان و حتي زناني را که در آينده پا به عرصه هستي خواهند نهاد آماج تيرهاي سرزنش خود قرار مي دهد ،سپس از اوليس مي خواهد که هرگز با زبان ،حتي با همسر خود نيز وفادار نباشد و هرگز انديشه خود را با او در ميان نگذارد .برخي از آنها را به او بگويد و برخي را از او پنهان کند .
فردوسي نيز در اين باره ،از زبان اسفنديار ،وقتي که تصميم خود را مبني ب خواستن تاج و تخت پدر به مادر مي گويد و مادر با او مخالفت مي کند ،چنين مي گويد :
که پيش زنان راز هرگز مگوي
چو گوئي سخن ،بازيابي به کوي
به کاري مکن نيز فرمان زن
که هرگز نبيني زن راي زن (*)
و باز در جاي ديگر ،از زبان اردشير ،مردمان را اندرز مي دهد و مي گويد :
دگر بشکني گردن آز را
نگوئي به پيش زنان راز را (*)
از سوي ديگر ،گرديه نيز در شاهنامه ،نقشي چون همسر آگاممنون دارد ،گردوي ،گرديه را به شرط کشتن شوي خود گستهم به ازدواج با پرويز اميدوار مي کند و گرديه ،اين شرط را با ياران وفادار خود در ميان مي گذارد و چون آنان را به اين کار خرسند مي بيند .به ياري آنها گستهم را خفه مي کند و سرانجام به شبستان شاهي را مي يابد .(*)
و شايد اين نابکاري ها و پليدي هاي زنان ،هر دو حماسه سرا را نسبت به اين مخلوق بدبين نموده است ،چنانکه هومر مي گويد :
«زن اگر دفن کرده شود ،بهترست از اينکه تزويج کرده شود »(*)
فردوسي مي گويد :
زن و اژدها هر دو خاک به
جهان پاک از اين هر دو ناپاک به
پی نوشت ها :
1-سيماي زن در فرهنگ ايران -جلال ستاري -به نقل از تجلي زن در آثار مولوي .زليخا ثقفي-ص28.
2-فردوسي ،زن وتراژدي -ناصرحريري -کتاب سراي بابل 1365،ص27.
3-همان مأخذ-ص13.
4-برگهايي در آغوش باد -دکتر غلامحسين يوسفي -انتشارات توس -1356-ص13.
5-شاهنامه ي فردوسي تصحيح ژول مول چاپ پنجم -انتشارات آموزش انقلاب اسلامي -1370.
6-سخنراني هاي نخستين -مقاله زن در شاهنامه فردوسي -محمدعلي اسلامي ندوشن -ص24انتشارت وزرات فرهنگ و هنر 1350-ص24.
7-فرهنگ در کتاب هفتم -محمدرضا راشد محصل -چاپ اول مؤسسه انتشارات تحقيقات فرهنگي -1369-ص
8-مازهاي راز -ميرجلال الدين کزازي -چاپ اول-نشرمرکز -1367-ص8.
9-اديسه ي هومر ،ترجمه ي سعيد نفيسي -چاپ ششم-انتشارات علمي و فرهنگ -تهران -1370.
10.حماسه ي ملي ايران -تئودورنولدکه -ترجمه بزرگ علوي -چاپ چهارم -نشر سپهر 1369-ص115.
11-اديسه ي هومر ،ترجمه ي سعيد نفيسي ص485.
12-ايلياد هومر -،ترجمه ي سعيد نفيسي -چاپ هشتم -نتشارات علمي و فرهنگ -تهران -1370-224.
13.اديسه ي هومر ،ترجمه ي سعيد نفيسي ص24.
14.ايلياد هومر -،ترجمه ي سعيد نفيسي ص614.
15-اديسه ي هومر ،ترجمه ي سعيد نفيسي ص253.
16-شاهنامه ي فردوسي -ج4-ص1236ب2429-2430.
17-همان مأخذ -چ7-ص1507-ب482.
18-همان مأخذ-چ7-ص2152-ب3125.
19-اديسه ي هومر ،ترجمه ي سعيد نفيسي ص757.
تازه های مقالات
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}